του Χρήστου Παπαδημητρίου.
Κοινωνιολόγου.
Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.
«Το Λ
ά θ ο ς… »
Ο Αντώνης
Σαμαράκης όταν έγραφε ότι …στο Καθεστώς που χωρίζει τους ανθρώπους σ'
εκείνους που είναι μαζί του και σ' εκείνους που δεν είναι, υπάρχει ένα κρίσιμο,
ένα μοιραίο λάθος… είχε κατά νου κρίνοντας πάντα από τα πεπραγμένα της
ζωής του το «ταξικό» πεπρωμένο του
ανθρώπου.
Ο υποφαινόμενος και
ελάχιστος σε σχέση με τον προαναφερθέντα
σκιαγραφεί και αναφέρεται … στην
σημερινή τραγική Ελληνική πραγματικότητα
η οποία οδήγησε το κοινωνικό σώμα σε
πλήρη αποσύνθεση οδηγώντας χιλιάδες πολίτες σε αυτοχειρία εξ αιτίας ενός κρίσιμου ακούσιου και
μοιραίου λάθους…έχοντας κατά νου του το λάθος του πολλαπλασιαστή της οικονομικής πρόβλεψης, πολλαπλασιαστή της
φτώχιας και των αυτοκτονιών.
«Το λάθος» του Αντώνη
Σαμαράκη αγγίζει το πρόβλημα της ψυχολογίας τρόμου του ατόμου, την οποία χρησιμοποιεί
ως εργαλείο το εκάστοτε καθεστώς επιχειρώντας βάναυσα να το εξουθενώσει και να
το μετατρέψει άβουλο και χωρίς πεποίθηση, έτοιμο να ενταχτεί ως απλό νούμερο-μονάδα
στην επιχειρούμενη δόλια πράξη-εξόντωση -αλλοτρίωση.
Το λάθος του
ΔΝΤ δηλαδή ο λάθος πολλαπλασιαστής δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά είναι ένα
εργαλείο συγκεκριμένο προγραμματισμού της υποβάθμισης και της υποτίμησης των
οικονομιών και κατ’ επέκταση των κοινωνιών όταν οι «οικονομικοί εγκέφαλοι» των
χωρών αυτών προσφεύγουν σε αυτό για αναζήτηση οικονομικής βοήθειας.
Είναι περιττό, ανώφελο, ανόητο, και κουραστικό να
επιχειρήσει κάποιος αυτές τις «ιδιαίτερες μέρες »να γράψει με σκοπό να μορφώσει
η να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν. Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση «συμφωνημένη»
σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες οι μυριάδες τοποθετήσεις καθότι
περιγράφουν τα ίδια και τα ίδια… και
πάλι από την αρχή.
Είναι πιθανό
και για το μέσο που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην
τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες
σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν ένα ελάχιστο ατομικό προβληματισμό για το σήμερα και το αύριο ίσως,…με ότι συμβαίνει
πολύ κοντά μας.
Το τι συμβαίνει κυρίως με την
απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου», αλλά και την ανασφαλή θέση του «νεόπλουτου»
που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα
πραγματικότητα, τι συμβαίνει πολύ περισσότερο με τον εν δυνάμει ακουσίως αποχωρούντα από τον μάταιο τούτο κόσμο ...ελλείψει ελπίδας…
Οι συγκεκριμένες γραμμές γράφονται από απογοήτευση αλλά και αηδία συνάμα, καθότι
ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν
μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία
και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.
Ως πολίτης και απλός
άνθρωπος που ζω αυτήν την ανυπέρβλητα οικτρή πραγματικότητα, δεν επιθυμώ και
αρνούμαι να παρακολουθήσω την μισθωμένη
πληροφόρηση αλλά και την ανούσια πια κατευθυνόμενη και εν πολλοίς πληρωμένη αρθογραφία
, η οποία περιγράφει και αντιγράφει χωρίς κανένα πια «ανθρώπινο» σημείο
αναφοράς.
Όταν συνάνθρωπε, ο άνθρωπος χάνει και την
τελευταία του ελπίδα για ζωή εξ αιτίας ενός λάθους ασθενεί από κατάθλιψη, και
τότε γεννώνται και οι σκέψεις για αυτοχειρία, όταν δηλαδή δεν μπορεί να
εξασφαλίσει πλέον τα προς το ζην τότε τα ανθρώπινα στεγανά διαρρηγνύονται, και
πιθανότατα οδηγείται στην σκέψη της αυτοκτονίας, ως λύτρωση.
Όταν λοιπόν αυτή η
κατάσταση οδηγεί καθημερινά στο θάνατο και ομολογείται από εκείνους που
συνέβαλαν στην διαμόρφωσή της ότι πρόκειται περί λάθους βασικής παραμέτρου στον
προσδιορισμό της, ομολογείται δε κυνικά και ξεδιάντροπα, τότε μάλλον
οδηγούμαστε σε νέες μορφές κοινωνικής πραγματικότητας, και οργάνωσης.
Τέτοια πραγματικότητα
βιώνει η Ελλάδα σήμερα, όταν το δίκαιο του νηστικού το υπερασπίζεται αν όχι ο
ίδιος χορτάτος πολιτικός ο αντ’ αυτού περίπου χορτάτος δημοσιογράφος.
Η
επικοινωνιακά προβοκατόρικη δε αναφορά στην δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει και
να ξεπεράσει την ανείπωτη κατάσταση, αποτελεί σήμερα έναν ψεύτικο θεατρινισμό, αγγίζοντας
τα όρια του παραλογισμού, αφού δεν εξηγείται το πώς θα γίνει αυτό, αλλά γίνεται
επίκληση του λάθους για την δικαιολόγηση της, χωρίς διάθεση αυτοκριτικής .
Η
επίκληση δε της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτή της προσωπικής
ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια, είναι έννοιες για τις οποίες ο
πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά ενοχής και
προσωπικού λάθους, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια, η
οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής
, δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στην χώρα μας.
Προσωπική
ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει
καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και
κοινωνικής πραγματικότητας.
Προσωπική
ενοχή για το σημερινό status quo
που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της
πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να εκλαμβάνουν την προσωπική
τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, ακόμη και τώρα που ομολογείται και εκ
των ιδίων όχι ότι δεν διάβασαν αλλά μάλλον δεν κατάλαβαν ή έκαναν ότι δεν
κατάλαβαν ένα μοιραίο ίσως λάθος και αυτό είναι πατριωτικά
καταδικαστέο.
«Κανένα δέος
αγαπητέ συμπολίτη δεν νιώθω, και δεν πρέπει να νιώθουμε απέναντι σε αυτούς που
χειρίστηκαν και χειρίζονται τα της τύχης
των παιδιών μας, αυτούς που και τα
μοιραία λάθη τους τα εκλαμβάνουν ακόμη σήμερα οι αμοραλιστές ως φιλότιμες προσπάθειες για την σωτηρία μας.
Αποδείχθηκαν
δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια (πολλοί εξ αυτών ) «μικροί», και
«λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που
τους ανατέθηκε, και άλλοι βέβαια δεν
κατάλαβαν απολύτως τίποτα , και σε αυτούς τους «ανόητους» εμείς οι «αφελείς»
δώσαμε την ύψιστη εξουσία διαχείρισης.
Κείμενο ελεύθερο δημοσίευσης
ενυπόγραφο, με κάθε σεβασμό στην μνήμη του «αιώνιου έφηβου» που το δικό του «λάθος»
λειτούργησε και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά όσον αφορά τον κοινωνικό προβληματισμό, ενώ το σημερινό λάθος για την
Ελλάδα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στον ανθρώπινο εξευτελισμό και αφανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου